मन-एक उनाड पाखरू

सारी पाखरे आकाशात उडत असताना ,
वेडा बदक का पाण्यात तरंगतो ,
सारे जग झोपले असताना ,
तेवढा मीच का रात्र-रात्र तिच्या ,
आठवणींमध्ये झुरतो .....

माझ्या मनातले गुपित तिला सांगू शकत नाही ,
अन न सांगता सुद्धा राहू शकत नाही ,
हे देवा असे काहीतरी कर कि ,
ती स्वतः येऊन म्हणेल मला ,
मीच तुझ्याशिवाय राहू शकत नाही  ...

आसवांचा प्रत्येक थेंब हा मौल्यवान असतो ,
पण याचे महत्व हे ,
स्वतःच्या डोळ्यांत आल्याशिवाय कळत नाही ...

काल रात्री डोळ्यांतून एक थेंब बाहेर आला ..
मी त्याला विचारले तू बाहेर का आलास ते ..
तो मला हसतच म्हणाला कि ..
तुझ्या डोळ्यांत कोणी इतके सामावले आहे कि ..
मला वाटून सुद्धा मी जागा नाही बनवू शकलो.

आयुष्य खूप सुंदर आहे ,

पण त्याला प्रेमरूपी रंगाची गरज आहे ,

आयुष्याला प्रेमाने रंगवून पाहावे ,
खरंच ... या जीवनात प्रत्येकाने ,
एकदा तरी प्रेम करून पाहावे ....

गरम चहाच्या निघणार्या त्या धुरात ..
नेहमी तिचाच चेहरा दिसतो ..
आणि मग तिच्या विचारात रमून गेल्यावर ..
नेहमी माझा चहा थंड होऊन जातो ..

तिच्या विचारांनी सवड मिळत नाही ,
एक क्षण सुद्धा वेळ मिळत नाही ,
तसे तर सगळे मिळाले आहे मला ,
फक्त बघायला तिचा मुखडा मिळत नाही ...

इथे प्रत्येकाच्या मनात दु:ख लपलेले असते ...
फरक असतो तो फक्त व्यक्त करण्यात ..
काहीजण ते डोळ्यांत लपवतात ..
तर .. काहीजण ते आपल्या हास्यात ..

पाण्याची खरी चव ,
तहान लागल्याशिवाय कळत नाही ..
आणि ..
खर्या प्रेमाची जाणीव हि ,
एकटे असल्याशिवाय कळत नाही ..

तुझा तो सुंदर चेहरा पहिला कि ,
मनाला खूप हायसे वाटत ,
ओठ दातात दाबून लाजलीस कि ,
तुझ्यावरच प्रेम अजून उफाळून येत ...

सवय आहे मला तिची आठवण काढण्याची ,
या डोळ्यांना फक्त तिचे रूप पाहण्याची ,
खरच खूप प्रेम आहे माझे तिच्यावर ,
पण तिला मात्र सवय आहे मला सतावण्याची  ...

अंगणात असताना आकाशी चंद्र दिसला ,
त्याला मन भरून पाहतो न पाहतो तोच ,
तो ढगांआड जाऊन लपला ,
वाट पाहत बसलो ते ढग सरकण्याची ,

आठवणीच्या हिंदोल्यांचा थेंब बनून येईल ,
हृदयात तुझ्या घर करून जाईल ,
फक्त मनापासून आठवण काढ कधी ,
अमावस्या जरी असली ना तरी ,
पौर्णिमेचा लखलखता चंद्र बनून येईल ...

देवाने मला एक पुस्तक बनवले असते ..
ते वाचण्यासाठी फक्त तिला बनवले असते ..
ती ते वाचता वाचता झोपी गेली असती ..
त्या बहाण्याने का होईना तिने काही क्षणासाठी ..
मला गळ्याशी कवटाळले असते ...

देव पण न जाणो कोठून कसे नाते जुळवतो ,

अनोळखी माणसाला हृदयात स्थान देऊन जातो ,

ज्यांना आपण कधी ओळखत हि नसतो ,

त्यांना पार जीवाचे जिवलग करून ठेवतो ..

एक स्वतंत्र असे मन तर सर्वांकडे असते ..

तरी त्या मनाचा कोणावरही विश्वास नसतो ..

माणूस कितीही कमनशिबी जरी असला ..

तरी तो कोणा एकासाठी नक्कीच खास असतो ..

नाती तर सर्वच मौल्यवान असतात ..
पण याला खरे रूप तर काहीच जन देतात ..
एक छोटे मन तर सर्वांनाच असते ..

पण या मनात फक्त काहीच जन घर करतात ..

कदाचित हे जीवन इतके सुंदर असते ,

कि आपल्याला हवे ते मिळाले असते ,

म्हणायला तर सर्व आपलेच आहेत ,

पण कुणी असे हवे होते कि ..

ज्याला आपल्या मनातले उमगले असते ...

मनात विचार केला असा कि ,

तिला कायमचे विसरायचे ...

पाहून सुद्धा न पाहिल्यासारखे करायचे ..

पण काय करू मी तरी ..?

जेव्हा जेव्हा आला तिचा चेहरा समोर ..

वाटते आता थोडे बघून घ्यावे ,

पण नंतर मात्र नक्की विसरायचे ..

प्रेम म्हणजे काय हे ?

कधी कुणाला कळलेच नाही ,

छोटे से कोड ते ,

पण कधी कुणाला उलगडलच नाही...

माझ्या डोळ्यात जे लिहिले आहे ,

ते खोडू तरी कसे ,

कोणी सांगेल का ?

तिला विसरू तरी कसे ?

जागता जागता स्वप्न पाहतो जिचे  ,

तिच्याशिवाय दुसरी कुणाचे

स्वप्न रंगवू तरी कसे  ?????

करायचे असेल प्रेम तर

कोणा एकीवरच असे करा कि  ,

परत प्रेम करण्याची गरज राहणार नाही ,

ती पाहेन हळूच वळून एकदा कि ,

या जीवनाकडे परत

कुठलीच अपेक्षा राहणार नाही ..

मलाही वाटत होतो ,

तिच्या प्रेमात पडाव ,

तिच्या हृदयाच्या कोपर्यात ,

माझे बस्तान मांडाव ...

मन हे शेवटी मन असत  ...

आकाशात उडणार एक उनाड पाखरू असते ...

आज हिच्यावर तर उद्या तिच्यावर जाऊन बसत ..

पण नेहमी असच का घडत असत ...

जिच्यावर आपले मन बसत ...

तीच मन आधीच कुणावर तरी बसलेले असत ...

ठाण मांडून ..